Mirror's Edge Catalyst با همه‌ی کمبودهایش نمی‌تواند با صفت ضعیف همراه شود. دایس فقط اگر کمی روند توسعه‌ی بازی را با نظم بیشتری پیش می‌برد و وقفه‌های طولانی و پروژه‌های دیگر مانع راه نمی‌شدند، محصول نهایی قطعاً بازی کامل و خوش‌ساخت‌تری بود. شاید اینکه نگاه‌های زیادی روی این بازی نبود باعث شد «کاتالیست» چه از لحاظ حجم تبلیغات بازی کم سر و صدایی باشد و چه از لحاظ روند ساخت پروژه‌ی دست و پا شکسته‌ای را شاهد باشیم. مشکلات اصلی بازی به دو دسته‌ی فنی و محتوایی مربوط می‌شود و باید خدا را شاکر باشیم که گیم‌پلی بازی دست‌نخورده باقی مانده و همچنان بهترین جنبه‌ی Mirror's Edge است. بازی از لحاظ گرافیک فنی حداقل روی کنسول‌ها در قعر چاه به سر می‌برد و ظاهراً رسیدن به نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه به معنای فدا کردن کیفیت بافت‌ها و افزایش زمان بارگذاری آن‌ها بوده است. داستان هم که چنگی به دل نمی‌زند و شخصیت‌های سوپر ماریو سه‌بعدی‌تر از کاراکتر‌های فرعی کاتالیست هستند. اما برای یک عاشق پارکور، بازی همه‌ی تلاشش را می‌کند که تجربه‌ی جذابی ارائه دهد و با ارفاق، در کارش موفق هم شده است.

سری Rainbow Six یکی از بازی‌های پرطرفدار یوبی‌سافت و مجموعه‌ی Tom Clancy به شمار می‌رفت و عجیب بود که چرا در سال‌های اخیر، شاهد معرفی و انتشار نسخه‌ی جدید آن نبوده‌ایم. گرچه یک نسخه‌ی جدید معرفی و سپس کنسل شد، اما سر انجام نوبت به این سری پرطرفدار رسید و Siege در جریان E3 2014 معرفی شد. در این مدت و تا زمان انتشار بازی یوبی‌سافت عملا دست به تبلیغات گسترده‌ای برای Siege نزد تا این بازی زیر سایه‌ی آثار بزرگ یوبی‌سافت قرار بگیرد. غافل از اینکه Siege یکی از بهترین و با کیفیت‌ترین بازی‌های یوبی‌سافت در سال‌های اخیر به شمار می‌رود. این بازی دقیقا همان چیزی است که بازیکنان‌های حرفه‌ای به دنبالش هستند و خوشبختانه همه چیز دست به دست هم داده تا از این شوتر چند نفره‌ی آنلاین لذت ببریم. اما چه مسائلی باعث شده تا نقاط منفی بازی کمتر به نظر برسند و شاهد یک بازی موفق باشیم؟ چرا با وجود این بخش چند نفره‌ی خوب، Siege در بین شوترهای بزرگ دیگر به آن شکل که باید دیده نشد؟ پاسخ این سوالات را در ادامه خواهیم داد.

اولین چیزی که با ورود به بازی به چشم می‌آید، نبود یک بخش داستانی در Siege‌ است که مسلما بسیاری از مخاطبان را ناامید خواهد کرد. مخاطبانی که به این موضوع عادت کردند و توقع دارند تا یک بخش داستانی کامل و صحنه‌های سینمایی و پر از انفجار را ببینند و در نهایت و پس از اتمام آن، وارد بخش چندنفره شوند و به تجربه‌ی بازی ادامه دهند. Siege هدفی متفاوت دارد. ما بازی‌های زیادی را می‌بینیم که به دلیل تمرکز کامل سازنده بر روی بخش تک‌نفره و داستانی، فاقد بخش چند نفره هستند و معمولا ایرادی به این موضوع گرفته نمی‌شود. پس چرا باید نبود بخش داستانی در یک بازی چندنفره را به عنوان یک نکته‌ی منفی در نظر بگیریم؟ آن هم یک شوتر تاکتیکی که مخاطب خاص خود را دارد. تیم سازنده تمام توان خود را برای پدید آوردن بستری برای بازیکنان علاقه‌مند به بازی‌های تیمی و تاکتیکی خرج کرده است. وجود یک بخش داستانی، مخاطب بیشتری را جذب بازی می‌کرد، اما ممکن بود کیفیت بخش چندنفره نیز تحت تاثیر این موضوع قرار گیرد و همه چیز متفاوت از چیزی باشد که در حال حاضر شاهدش هستیم.  در نبود بخش داستانی، یک تجربه‌ی کوتاه و در قالب تمرین را خواهید داشت. در بخش شبیه‌ساز با تمام مکانیزم‌های بازی آشنا خواهید شد. این بخش در چند مرحله، شما را با تمام نقشه‌های بازی نیز آشنا می‌کند. در شبیه‌ساز، طعم بی‌رحم بودن بازی را خواهید چشید، چرا که هیچ‌گونه Checkpoint برای مراحل در نظر گرفته نشده است. در واقع نوعی آزمون و خطا در این بخش وجود دارد، چرا که مکان قرار گیری دشمن‌ها را یاد گرفته و در دفعات بعد سعی در جبران اشتباه قبلی خواهید داشت. برای هر مرحله سه چالش در نظر گرفته شده که با انجام هر کدام از آن‌ها، ۲۰۰ امتیاز هدیه می‌گیرید.

همان‌طور که اشاره کردیم، این بازی مخاطب خاص خود را دارد و قبل از تجربه‌ی آن، باید به سلیقه‌ی خود رجوع کنید. آیا بخش داستانی برای شما اولویت اصلی محسوب می‌شود؟ پس Rainbow Six Siege‌ انتظارات شما را برآورده نخواهد کرد! آیا به بخش چند نفره‌ی بازی‌هایی همانند Call of Duty‌ یا Battlefield‌ علاقه دارید؟‌ باید گفت هسته مرکزی بخش چندنفره سیج به خوبی پایه ریزی شده است، اما شاید کمبود زیرساخت‌های مناسب برای بخش مودها و البته عدم وجود مودهای پرمحتوا و معنی‌دار، از جمله عواملی باشند که باعث شکست این بازی در مقابل دیگر نام‌های بزرگ این سبک شوند. اما در مقابل باید بگویم که Siege‌ تجربه‌ای کاملا متفاوت است و حتی اگر یک بازیکن حرفه‌ای در بازی‌های چندنفره‌ی دیگر باشید، با ورود به دنیای Siege، مدتی را درگیر یادگیری خواهید بود و کمی طول می‌کشد تا به آن عادت کنید. اولین باری که وارد بخش MultiPlayer شدم به قدری بازی سخت بود که از انجام دوباره آن نا‌امید شده بودم! در این بخش دو تیم پنج نفره در مقابل هم قرار می‌گیرند. اگر دوستانتان در دسترس نیستند، مجبور به همراه شدن با نفرات غریبه خواهید بود و این در یک بازی مثل Siege قطعا به ضرر شما خواهد بود. تنها در صورتی این موضوع به تیم شما لطمه وارد نمی‌کند که تیم مقابل نیز به همین شکل گزینش شده باشد. اما در هر صورت در دفعات اول، لطمه‌ی جدی به شخص شما وارد خواهد شد! بازی هیچ ایده‌ای برای قرار دادن افراد هم سطح در مقابل یکدیگر ندارد. ممکن است در همان بار اول، رقبای بسیار با تجربه‌ای را ملاقات کنید که قبل از شما با Siege‌ زندگی‌ کرده‌اند. بازیکنانی که با تمامی امکانات بازی آشنا هستند و هر شخصیت را به خوبی می‌شناسند.

در نهایت باید دوباره به این موضوع اشاره کرد که Rainbow Six Siege یک شوتر متفاوت با دیگر محصولات سال‌های اخیر بود. اگر به دنبال این هستید که با خیال راحت به دل دشمن بزنید و همه را به رگبار ببندید، Siege گزینه‌ی مناسبی برای شما نخواهد بود. استراتژی مناسب در کنار فکر باز، سرعت عمل بالا و کاری تیمی حرف اول را می‌زند. در Rainbow Six Siege اولین اشتباه آخرین اشتباه شماست!